Een nieuw begin

Lieve allemaal die wederom de moeite nemen om mijn blog te lezen,

Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor alle lieve, leuke, opbeurende berichtjes na mijn vorige verhaal waarin ik schreef over de overval. Heel erg fijn om op afstand gesteund te worden. Gelukkig kan ik met de andere twee meiden heel goed praten over wat ons is overkomen. Ik ga steeds meer genieten van Ghana en de mensen, alhoewel ik nog wel wat argwanend blijf. Helaas gaat het slapen nog niet zo goed, als het donker wordt voel ik me ineens onveilig en ik vertrouw geen enkele taxi-chauffeur meer. Gelukkig besef ik me wel dat er zoals in ieder land meer goede dan slechte mensen zijn. Alhoewel ik ook bij de politie af en toe mijn twijfels heb….. ze beloven iedere keer opnieuw dat we onze verklaring op mochten halen maar als we er eenmaal waren was er altijd wel een reden dat het toch niet kon. Maaaaaar 8 bezoekjes, 21 uur wachten, 2 huwelijksaanzoeken en wat flirtpogingen verder hebben we eindelijk onze verklaring opgehaald! Dat hoofdstuk kunnen we afsluiten!

Nieuw werk:
Omdat het in het ziekenhuis niet erg druk is en er sinds vorige week ongeveer 10 studenten op de afdeling zijn heb ik besloten om te beginnen met het wondproject op de kidz active school. Deze school is opgericht door de organisatie waar ik mee reis. Eigenlijk alle kinderen in Ghana hebben veel wonden/wondjes. Sommige kinderen hebben geen geld om schoenen te kopen en trappen daardoor in scherpe voorwerpen, anderen zijn gevallen op straat. De een heeft dus een grotere wond dan de ander. Dit doe ik nu twee dagen in de week om mijn ziekenhuisweek een beetje te onderbreken. Het bevalt me tot nu toe erg goed. Soms heb ik het idee dat de kinderen heel graag een pleister willen. Daarom selecteer ik bij de kleine kinderen eerst of het de moeite is om mee te komen. De grote kinderen beseffen wel dat het schoonmaken van de wond zeer doet dus met hele kleine wondjes komen zij niet. Afgelopen drie keer was er een jongen met een fikse geïnfecteerde wond op het scheenbeen, dat is dan wel eens lastig omdat je maar beperkte middelen hebt om het te behandelen. Dan denk ik wel eens: in Nederland zou ik precies weten wat ik erop zou doen. Hier heb ik die spullen allemaal niet en moet ik dus improviseren, dat maakt het ook wel weer leuk. En het mooie was dat iedere keer als de jongen terug kwam de wond er beter uitzag. Wel heel sneu want het doet zo zeer altijd, en huilen is in Ghana zo ongeveer verboden dus hij houdt zich groot. Maar heb hem verteld dat ik trots op ‘m ben dat hij iedere keer naar ons toe komt ookal weet hij dat het enorm zeer gaat doen, als beloning een snoepje dus;).
Het werk in het ziekenhuis blijft lastig, vooral omdat er nu studenten zijn die examens moeten doen en ik dus al helemaal weinig te doen heb. Ik probeer dan zoveel mogelijk met de patiënten contact te maken en te vragen wat ze voelen. Rapporteren over de patiënt kennen ze wel maar ze schrijven altijd hetzelfde riedeltje op, dus het nut van rapporteren snap ik niet. Ze zijn hier al zo lui, kunnen ze dat beter ook achterwege laten maargoed. Er staat bijvoorbeeld standaard dat de patiënt bij opname een warm welkom kreeg en een comfortabel bed, beide heb ik nog nooit gezien dus ik denk dat ze een hele grote duim hebben?! Net zoals iedere vrouw hier altijd een normal delevery heeft gehad, en een bevalling hier gemiddeld 15 minuten duurt. Redelijk onrealistisch maarja, ze moeten toch iets opschrijven? Wederom een grote duim…….
De gynaecoloog is redelijk westers ingesteld en wil hier ook graag alles zoals in het westen, dat is natuurlijk onrealistisch maar opzich een goede gedachte om wel ergens te beginnen met veranderen. Het lastige is alleen dat hij in de meetings altijd heel hard roept dat ze alles fout doen en dat het beter moet maar dan moet hij wel met een plan komen denk ik dan. Nu wil ik volgende week proberen om een plan te maken om langzaam te beginnen met kleine veranderingen. Ik hoop van harte dat het gaat lukken want het is hard nodig! Qua zieke vrouwen tijdens hun bevalling en pasgeboren baby’s met malaria ben ik niet echt goed maar soms heb ik het idee dat ik nog meer weet dan mijn collega’s. verder is de hygiëne ver te zoeken, alhoewel ze bijna met alles handschoenen dragen worden infuuszakken en lijnen na enige tijd opnieuw gebruikt (weliswaar bij dezelfde patiënt maar bacteriën kunnen rustig hun gang gaan) ook als het prikken van een infuus niet in 1 keer lukt wordt dezelfde naald gebruikt voor de volgende pogingen, ook dat is hier werkelijk barbaars! Ze bewegen de naald net zo lang naar links en rechts onder de huid totdat ze bloed terug krijgen, zo niet, nieuwe poging! Gelukkig zijn mijn collega’s voor mij wel heel erg lief en vooral erg gezellig. Ik krijg inmiddels onder werktijd Dagbani-les en ik geef haar Nederlandse les, super grappig! En prima om de tijd soms even te doden.

Het klimaat:
Het regenseizoen is op z’n einde, opzich fijn, dit houdt in: minder muggen en de wegen zijn vaker normaal begaanbaar. Het nadeel is dat het steeds warmer wordt. De ochtenden beginnen met een heerlijk fris windje en soms een soort van koud, in de loop van de dag wordt het steeds warmer en warmer. Flink zweten dus. Opzich niet erg want mijn lichamelijk Ghana voorraad mag nu aangebroken worden haha. Op de dagen dat ik in het ziekenhuis werk ga ik op de fiets, dit is ongeveer 40minuten fietsen. ’s Ochtends prima te doen maar ’s middags moet ik ook nog eens heuvel op en in de felle zon, een flinke uitdaging. Op een Nederlandse fiets ga je het hier trouwens niet redden, de fietsen hier zijn gigantisch oud maar oer-sterk. Inmiddels wel wat last van zadelpijn maar dat zal wel weer weg gaan. ( wie had dat nou gedacht, zadelpijn in Ghana? Ik niet in ieder geval )alhoewel ik wel heimwee heb naar mijn Nederlandse fiets met een comfortabel zadel en 7 versnellingen…. Niet teveel over nadenken en gaan met die banaan!

Gastgezin:
Zoals ik eerder al zei voel ik me heel erg thuis hier. Na de overval is 1 van de andere meiden bij mij in het gastgezin getrokken, heel erg fijn om samen te zijn! Zij vertrekt begin november helaas wel weer. Mijn jongste broertje leert steeds beter lopen en praat volop in zijn eigen taaltje. Mijn andere broertjes zijn ook echt schatjes en doen alles voor ons. Afgelopen week een bijzonder gesprek gehad met mijn gastmoeder over mannen. Ik heb mijn gastvader nu pas twee keer gezien en zal hem niet heel vaak gaan ontmoeten. Hij zegt dat hij nog één andere vrouw heeft maar ik heb daar mijn twijfels over…. Hij schijnt nu in Accra te zitten en mijn gastmoeder en broertjes horen weinig van hem, waarschijnlijk pas als hij weer een bezoekje aan huis komt brengen. Door het gesprek heb ik steeds meer respect voor mijn gastmoeder gekregen en besef ik dat ze een hele sterke vrouw is. Zij zorgt feitelijk in der eentje voor haar vier jonge kinderen, ze heeft mij verteld dat ze haar man niet nodig heeft om gelukkig te zijn en er nu voor de kinderen wil zijn, zij maken haar ècht gelukkig. Mooie gedachte vond ik! Scheiden is hier taboe en kan ook niet, heb de indruk dat ze dat best zou willen. Ze kan prima haar eigen boontjes doppen ookal is het zwaar met een baan, 4 kleine kinderen, koken en wassen met de hand….. respect voor mijn gastmoeder dus!
Over wassen met de hand gesproken….. net mijn eerste wasje zelf gedaan, de vorige keer heeft mijn moeder iemand voor me laten komen die het heeft gedaan ( verwend nest ben ik ook hè hihi ) maar nu dus zelf gedaan, mijn vingers liggen open maar mijn kleding ruikt lekker. Het is wel een flinke klus, zal blij zijn als ik alles in de wasmachine kan gooien (of zelfs laten gooien als ik jou lief aan kijk mama? Haha) .
Het eten in het gastgezin is nog steeds goed te doen. Zoals ik eerder al vertelde houdt mijn gastmoeder rekening met mijn Europese maag, super fijn! In de afgelopen twee weken ook wel wat Ghanees voedsel geproefd maar het heeft niet mijn voorkeur. Wel eten we regelmatig tegelijk met de kinderen, dat is wel een stuk gezelliger dan in je eentje. Wel vind ik het jammer dat mijn gastgezin relatief weinig buiten leeft. Als de kinderen uit school komen gaan ze direct naar binnen om tv te kijken. Wel redelijk logisch want binnen is het koel als de ventilator aanstaat.

Voetbalwedstrijd:
Als echte Ghanezen hebben wij met de hele groep het Ghanese voetbalelftal aangemoedigd. Wat een geweldige ervaring was dat zeg! En blijkbaar ook voor de Ghanese supporters want we hadden flink bekijks, welke debiele siliminga gaat nou een Ghanees voetbalelftal aanmoedigen? Wij! En met heeeeel veel plezier. Het stadion was best groot en je kan dus altijd naar binnen alleen de kans dat je moet staan wordt groter en je kaartje wordt duurder, hierdoor zag het letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen! Het was een belangrijke wedstrijd want het was de kwalificatiewedstrijd voor de Africa Cup 2015. En, ik denk toch wel mede door onze aanmoediging, heeft Ghana met 3-1 gewonnen. Een groot feest dus! Maarja, dan terug naar huis….. met de taxi zelfs. Dat was ietwat lastig doordat wij niet de enige waren die op die manier naar huis wilden. Dan is er maar 1 oplossing bij een tekort aan taxi’s: als je een taxi hebt gevonden, zoveel mogelijk mensen erin proppen. Dat resulteerde in een overvolle taxi met 8 siliminga’s en de taxi-chauffeur, iets overbeladen maar we zijn thuisgekomen!

Hand in Hand:
Afgelopen weekend ben ik met wat andere vrijwilligers op trip geweest, ik was flink toe aan een weekendje relaxen. In de middag met een trotro vertrokken richting Kintampo. Een trotro is een gammel Ghanees busje waar ze zoveel mogelijk mensen in proberen te proppen en je niet langer dan 1.75m. moet zijn want dan zitten je knieën klem. Na een redelijk goede rit van 4 uur met onderweg flinke regenbuien kwamen we aan in Techiman, vanaf hier een taxi gepakt naar Hand in Hand. Een prachtig initiatief van Nederlanders. Hier wonen kinderen en volwassenen met een verstandelijke en of lichamelijke beperking. Deze kinderen worden soms op straat gevonden en krijgen bij Hand in Hand een goed onderkomen. Er wonen nu 82 mensen. Zaterdagochtend hebben we met de kinderen gespeeld een rondleiding gekregen van één van de bewoners, weliswaar in hun eigen taal maar leuk om het hele terrein even te zien. Soms was het best heftig maar ook wel heel goed om te zien hoe de mensen hier begeleid worden en goede woonruimte hebben. Alle begeleiders werken hier 7 dagen in de week en wonen ook op het terrein, zij krijgen kost en inwoning aangeboden en krijgen hiernaast een kleine vergoeding. De medewerkers slapen in een huisje waar ook cliënten wonen. Best een zware baan lijkt me, heel bijzonder!
Zaterdagmiddag zijn we naar de aapjes geweest, ja alweer;) deze aapjes sprongen niet op je maar pelde de banaan in je hand. Wederom erg leuk! Ook een leuke gids die veel vertelde over het leefgebied en de natuur, vooral erg hilarisch eigenlijk want het was een oud mannetje met nog maar een paar tanden in zijn mond waardoor de spraak super grappig was! De taxi-chauffeurs zijn mee geweest naar de aapjes en onderweg kwamen wij op het idee dat het ons leuk leek om in een echte Ghanese taxi te rijden en op een echte Ghanese hobbel zandweg. Zo gezegd zo gedaan, hilarisch!! Het ging best aardig, alleen lastig inschatten hoe hard ik reed want de km-teller deed het niet, ook ontbrak 1 zij-spiegel, kon ik niet duidelijk zien in welke versnelling ik reed, knipperde het lampje van de olie en deed de handrem het niet, kortom: een echte Ghanese auto! Een mooie ervaring.
Zondag hebben we wat spulletjes gekocht in het winkeltje waar je dingen kunt kopen die gemaakt zijn door de bewoners van Hand in Hand, zoals tassen, sieraden en portemonnees. De opbrengst gaat dan naar het goede doel, geen probleem om wat extra’s uit te geven dus. Eind van de ochtend zijn we met de taxi naar de Kintampo-waterfalss gereden, een mooie waterval maar lang zo mooi niet als de vorige. Maar wel de moeite waard om te bezoeken! Vanaf Kintampo weer de trotro terug naar Tamale, ons thuisfront, gepakt. Halverwege onze reis de tweede schrik van mijn leven gekregen toen ik een kip hoorde kakelen, een levende kip meenemen op een tocht van 4uur in een busje kan dus gewoon. Die zag ik even niet aankomen! Gelukkig veilig en voor het donker weer thuis gekomen. Kortom, een heeeeeerlijk en mooi weekend gehad!

Wist je dat:
- Ghanese voetballers net zo aanstellerig zijn als de Nederlandse voetballers.
- Zelf een 3-zitsbank op een scooter mee kan, hoe? Met z’n 2-en op de scooter en de bank op je hoofd.
- Mensen op houtskool koken.
- Je zonder recept alle antibiotica kan kopen die je maar wilt.
- Mijn gastgezin een hele grote bank heeft maar iedereen altijd op de grond zit.
- Ik het super leuk vind dat zoveel mensen mijn verhaal lezen!
- Het geen probleem is als je heel dik bent, alle jurken worden toch voor een prikkie op maat gemaakt

heeeeeeeeeel veel liefs uit Ghana,
Dikke kus Lianne