home sweet home

Twee weken later.
Nadat ik mijn fiets, de veel te hoge verkeersdrempels, de heuvel, de chaos en alle taxi chauffeurs voor de laatste keer heb vervloekt heb ik mijn laatste rondje door de stad gewandeld. Heel bewust afscheid genomen. Een dubbel gevoel want wat zou ik dit allemaal gaan missen. Maar tegelijkertijd dacht ik ook: ik kan straks weer lekker rustig over straat lopen zonder nageroepen te worden, ten huwelijk gevraagd te worden en zonder dat er geld, ballonnen of koekjes gevraagd wordt door alle kindertjes op straat. Maar ik wist ook dat als ik Nederland aan zou komen ik eerst een kwartier bezig zou zijn om me aan te kleden voordat ik naar buiten kon. Het weer zou ik enorm gaan missen!
En toen moest ik afscheid nemen van het inmiddels nog maar kleine groepje vrijwilligers, met wie ik in korte tijd toch wel veel heb gedeeld en hierdoor een bijzondere band heb gekregen. Maarja, wij kunnen elkaar in Nederland weer zien! Anders was het met mijn gastgezin. Nadat we een enorm gezellige avond hebben gehad met chipjes en cola viel iedereen voldaan en met een dubbel gevoel in slaap. Ook voor hen bleek het lastig, de laatste avond dat ik bij ze zou slapen. Nooit meer zal mijn broertje Abdul midden in de nacht over me heen kruipen, nooit meer het gesnurk van iedereen horen. De volgende ochtend was zoals altijd iedereen vroeg wakker. In de vroege ochtend moest ik al afscheid nemen van mijn oudste broertje, die moest gewoon naar school. Pff dit viel me al zwaar, ik had er nog 4 te gaan van wie ik afscheid moest nemen….. ik zag er als een berg tegenop! Hierna samen met mama Asana Abdul naar de crèche gebracht en om 11.00 weer opgehaald. Nog even wat laatste foto’s gemaakt en toen was het wachten op de taxi die mij zou komen halen om 12.00. tja zou ja! Eindelijk om 12.20 was hij er dan. Ik kon tot 12.45 inchecken voor mijn vlucht dus ik was al redelijk gestrest natuurlijk. Toen nog het afscheid, mijn jongste drie broertjes een dikke knuffel gegeven en daarna mama Asana. Een klein traantje moest ik wel laten moet ik eerlijk zeggen. Ik zag in haar ogen dat ook zij het heel moeilijk had. Ik stapte in de taxi en weg was ze, jammer vond ik het dat ze me niet even uit zwaaide. Maar niet veel later kreeg ik een berichtje: ‘sorry, I couldn’t look in your eyes anymore.’ Oke, zij had het ook ècht moeilijk blijkbaar.
Terug naar mijn gestreste situatie in de taxi, we moesten nog even de banden oppompen, ik heb geloof ik vanaf dat moment niet heel aardige dingen meer gezegd tegen de taxi chauffeur, oeps…. Alsof het nog niet erger kon kregen we een lekke band. Met nog 10 minuten om in te checken, dat ging ik natuurlijk nooooit meer redden. Maar volgens Bash, mijn taxi chauffeur moest ik me geen zorgen maken: ‘I rule the airport’ yeah right zei ik. I just want to be on time **** ( ik was heel boos) maarja wat doe je met een lekke band en nog 10 minuten op de klok? Doorrijden natuurlijk!! Totdat de hele auto heen en weer begon te schudden. Ik een andere taxi aangehouden die mij verder zou brengen. Nog even de koffers over gooien en dan kon het misschien nog als ze lief zouden zijn voor me bij de incheckbalie. Ja even de koffers overgooien was er niet bij. Zoals alle taxi’s in Ghana was deze ook al best oud en gammel, de achterklep kon niet meer open…. En nu? De achterbank eruit slopen dan maar. Ik had het niet meer, het was al 13.50 grrr….. nadat de achterbank eruit gesloopt was konden we eindelijk mijn koffers overgooien in de andere taxi. Gelukkig ging Bash mee en heeft hij me geholpen met inchecken, maar een vriendelijk bedankje kon er bij mij niet meer vanaf! Gelukkig hoefde ik in ieder geval geen uren meer te wachten op mijn vliegtuig en kon ik gelijk doorlopen! Daar zat ik dan in een super klein vliegtuigje. Prachtig om vanuit de lucht afscheid te nemen van Tamale en de stad even van boven te zien! Eenmaal aangekomen in Accra stond gelukkig de taxi chauffeur al op mij te wachten, fijn dat het dit keer wel goed ging. Toen ik Toontje zag voelde het toch wel weer vertrouwd om daar te zijn, erg fijn. Die avond ben ik samen met Toontje en haar Ghanese vriend op stap geweest. Was een erg gezellig avondje met live muziek en een leuk en soms hilarisch uitzicht op dansende Ghanezen!
De volgende avond was het dan echt zo ver. Ik moest Ghana verlaten. Buiten dat mijn ticket geboekt was verliep precies op deze dag mijn visum, geen weg meer terug. Nadat ik door alle poortjes was, alle domme vragen beantwoord heb en ik voor het laatst ongevraagd een telefoonnummer heb gekregen van een vies mannetje van de immigratiedienst kon ik instappen, mijn reis naar europa kon beginnen. Gelukkig heb ik een beetje kunnen slapen, ik vloog ’s nachts dus dat scheelde wel. Aangekomen op Londen moest ik 3 uurtjes wachten voordat ik mijn laatste vlucht kon pakken naar Amsterdam. De tijd ging snel voorbij en voor ik het wist kwam ik aan op het vertrouwde Schiphol. Mijn bagage had ik redelijk snel en daar stonden ze dan, een hele groep vriendinnen en alle familie. Super fijn om zo’n warm welkom te hebben. Inmiddels is dit alles alweer twee weken geleden en voel ik me weer helemaal Nederlander en thuis in de koude kikkerland. Eenmaal hier besef ik me pas hoe bijzonder ik het gehad heb en hoeveel mooie dingen ik meegemaakt heb. Ik heb alle vrienden en familie weer gezien en het voelt alsof ik nooit weg ben geweest, gek en bijzonder. Het is natuurlijk maar 3 maanden geweest dat ik weg was maar voor mij 3 maanden waarin ik heel veel heb geleerd en enorm veel mooie dingen heb mogen mee maken. Natuurlijk zijn er dingen die ik mis, met name mijn gastmoeder. Gelukkig kan ik contact met haar houden via whats-app, jaja ze gaat met de tijd mee, wel heel fijn! Verder heb ik het nog steeds koud, maar volgens mijn vader heb ik het altijd koud dus maakt het geen verschil dat ik in Ghana ben geweest. ( oke pa, misschien heb je wel een beetje gelijk. ) Ik mis dus wel echt het lekkere weer en de relaxte sfeer. Het normale leven gaat weer beginnen, nu dus druk op zoek naar een baan en dat valt helaas niet mee. Maar we houden de moed erin en ook dat komt vast goed!
Alle mensen die mij gevolgd hebben enorm bedankt! Super leuk om te horen, soms van wie je het niet verwacht, dat mensen mij gedurende mijn reis gevolgd hebben!

Dit was het dan, misschien ooit tot ziens? Ik hoop in ieder geval in de toekomst wel weer te gaan reizen maar eerst centjes verdienen…

Hele dikke kus, Lianne