gemengde gevoelens

Gemengde gevoelens

Afgelopen week is druk en heftig geweest. Vorig weekend ben ik natuurlijk op trip geweest en pas maandag op dinsdagnacht thuis gekomen. Dinsdag dus nog een dagje uitgeslapen en even de stad in geweest. Woensdag weer gewoon aan het werk gegaan. Het werk blijft wennen. Het is erg primitief en ik blijf me verbazen over hoe het gaat. Woensdag was er iemand die voor keizersnede was geweest, ik moest haar samen met een collega van de operatiekamer ophalen. De operatiekamer ziet er overigens barbaars uit… op het moment dat ik binnenkwam om te kijken werd deze schoongemaakt met een dweil, hoe bizar? We hebben de net geopereerde vrouw overgelegd op de brancard, die er overigens ook barbaars uitziet. De wielen zijn niet geheel rond meer dus het is flink hobbelen, maarja zo zijn de wegen hier ook dus wat maakt het uit. Het ziekenhuis bestaat uit verschillende kleine gebouwen waar een afdeling is en is verbonden met overdekte paadjes. Onze patiënte moesten wij dus van de operatiekamer naar de afdeling terug brengen, en ja, dat gaat gewoon over trappetjes. Lekker patiënt vriendelijk hè. Over de wond van de keizersnede gaat gewoon een normale pleister, en dan vinden ze het vreemd dat er veel vrouwen terug komen met een geïnfecteerde wond. De logica van de mensen is hier soms ver te zoeken. Er wordt ook geen tijd van operatie afgesproken, tijd bestaat hier geloof ik niet echt?! Als Nederlander heb ik altijd het gevoel dat ik werkelijk op alles moet wachten, zonder dokter kunnen ze hier niks. Wat doen we dan? De hele ochtend wachten op de dokter….. ik kan daar natuurlijk helemaal niet tegen dus ga zelf maar wat doen, vinden ze trouwens allemaal erg vreemd. Huilen is hier verboden en alles waarvoor ik verpleegkundige voor ben geworden doen ze hier niet aan: voor iemand zorgen, iemand hulp bieden wanneer die dat nodig heeft en een schouder om op te leunen als iemand het even moeilijk heeft. Vrouwen die hier een doodgeboren kindje hebben gekregen wordt totaal geen aandacht aan besteed, ja vervelend maar wat doen we eraan? Ik probeer hier verandering in te brengen en probeer in mijn beste Engels deze vrouwen te helpen en erover te praten. In het begin kijken de patiënten je aan: normaal komt een verpleegkundige toch alleen om bloeddruk te meten of mij een prik te geven? Ik leg dan uit dat dat in Nederland anders gaat en dat huilen best mag. Meestal krijg ik goede reacties terug en daar doe ik het voor. Op donderdag ongeveer een zelfde dag op het werk. Hiërarchie is goed te merken hier, zodra een dokter binnen komt is het helemaal stil en luistert iedereen. Als de dokter weer weg is klagen alle verpleegkundigen maar durven het niet te zeggen tegen de dokter, top samenwerking om een patiënt beter te maken. Verder is het zo dat patiënten dus hun eigen medicatie mee moeten brengen en dus moeten kopen bij de apotheek. Als zij hier niet genoeg geld voor hebben kunnen ze net zo goed vertrekken want dan kan er dus niks gedaan worden. Soms heb ik de neiging om de medicatie te betalen maar Ghanezen zijn erg inhalig en als je ze 1 vinger geeft pakken ze direct je hele hand. Misschien dat ik dit aan het eind van mijn periode hier wel doe omdat ik dan bijna weg ga en ze anders de rest van de periode dat ik hier verblijf verwachten dat ik alles voor ze koop. Dit is nou eenmaal hoe het werkt hier in Ghana en dat is de realiteit. In je eentje kun je de wereld helaas niet verbeteren.
Na het werk ga ik meestal even de stad in, wat fruit kopen en even langs de supermarkt. Ook ontmoet ik regelmatig de rest van de vrijwilligers in de office van de organisatie, fijn om dan even bij te kletsen. Verder wordt er dus op donderdag in de office gegeten en door onszelf gekookt en op dinsdag wordt er voor ons in de lodge gekookt, lekker luxe! Is meestal iets westers zoals, pasta, rijst, pizza.
Op vrijdag heb ik dan eindelijk mijn gastvader ontmoet, ’s avonds na het eten sprongen ineens mijn broertjes blij op en renden naar buiten. Een super aardige vent, dat kon ook niet anders want mijn gastmoeder is ook echt een schatje. Helaas vertrok paps alweer, ik gok naar zijn andere vrouw die hier in de buurt schijnt te wonen. De beste man heeft het er maar druk mee, weet niet hoeveel kinderen die bij zijn andere vrouw heeft maar vier lijkt mij wel genoeg. Blijkbaar denkt hij daar zelf anders over haha.
Zaterdag begon als een super leuke dag. ’s Ochtends de stad in gegaan met een andere Nederlandse vrijwilligster die wij hier hebben ontmoet( zit bij een andere organisatie). We zijn met haar zussen naar de markt geweest om stoffen te kopen om een jurk te laten maken bij haar moeder. Haar moeder is namelijk naaister en maakt prachtige jurken en zelfs trouwjurken. Ben heel benieuwd hoe mijn jurk eruit komt te zien en of zo’n Afrikaanse jurk mij ook staat;). Hierna zijn we even wat gaan lunchen bij een restaurant in de stad, redelijk westers. Hier kwamen we erachter dat bijna alles met 50-100% duurder is gemaakt, ze kwamen erachter dat ze verlies draaiden. Yeah right, dit was dus de laatste keer hier! Direct even tegen de beste man verteld dat dit zo niet werkt en dat wij tegen andere vrijwilligers zullen zeggen dat het er belachelijk duur is geworden, slechte mond op mond reclame dus. Die logica snappen ze hier geloof ik niet maar het zal ‘m vast klanten gaan kosten. We hadden met wat andere vrijwilligers afgesproken om vanavond uit eten te gaan bij Mike’s. Zo gezegd zo gedaan, heerlijk pizza gegeten. Na het eten hebben we besloten om bij een restaurant een paar honderd meter verderop nog wat te gaan drinken, daar zou een bandje spelen en dat leek ons wel wat. Hier aangekomen kwamen we nog twee andere vrijwilligers van onze organisatie tegen, super gezellig en een lekker drankje gedaan. Rond half elf waren we het zat en hebben we een taxi gebeld om ons te komen halen. De beste taxichauffeur belde ons rond kwart over 11 terug dat hij aan de weg stond en dat we konden komen. Met twee andere meiden ben ik naar de weg gelopen, daar bleek geen taxi te staan. Opnieuw de beste man gesproken en vertelde ons dat hij er in vijf seconden zou zijn. Helaas gebeurde er op dat moment iets heel naars en hebben wij de slechtste kant van Ghana gezien. Er kwam een scooter aanrijden waar twee jonge gasten op zaten waarvan er 1 afstapte, de ander reed naar de overkant van de weg. De jongen die afgestapt was trok een groot machet mes en heeft eerst 1 vriendin hiermee bedreigd door deze op haar arm te zetten, zij heeft direct haar tas afgegeven. Toen kwam de jongen met de machet naar mij toe, mijn tas bleef nog aan 1 schouder hangen waarna ik een klap op mijn rug kreeg met de machet (gelukkig met de platte kant) hierdoor viel ik op de grond en was ook ik mijn tas kwijt. Ik ben opgekrabbeld en een stuk achter ze aangerend totdat ik halverwege bedacht dat ik niks tegen ze kon beginnen, ben omgekeerd en halverwege de weg nogmaals gevallen. uiteindelijk zijn met z’n drieën gillend terug gerend naar het restaurant waar we gelukkig goed opgevangen zijn, hier kwam ik erachter dat ik mijn telefoon gelukkig nog in mijn hand had en dat de overvallers deze niet hebben gezien. Vanaf het restaurant zijn er direct vier mannen naar de weg gerend om te kijken of ze de jongens nog konden zien, helaas was dit niet het geval. Politie was er redelijk snel en ook iemand van de organisatie. Doordat ik een stuk achter ze aangerend ben heb ik kunnen zien welke kant ze op zijn gereden, maar politie is hier ook niet al te slim en kwamen ons met 4 man bekijken. In plaats van dat er twee direct de auto pakken en achter ze aan gaan. De schrik zat er flink in en ik was totaal in shock van wat er zich af heeft gespeeld. Nog steeds is het net een film. Uiteindelijk hebben we een halve nacht doorgebracht op het politiebureau en in het ziekenhuis. Het ziekenhuis huis waar ik werk ligt naast het politiebureau dus moesten we hier maar heen. Het was gelukkig niet druk maar alles gaat hier in de verkeerde volgorde naar mijn idee. Ik kwam binnen met een bloedende knie, heupen en ellebogen. Wat doen we dan eerst? Wegen en de bloeddruk natuurlijk! Super belangrijk in zo’n geval, vooral dat wegen. Ik had het niet meer en was er redelijk klaar mee. Uiteindelijk moest ik mee naar een apart kamertje voor het verzorgen van mijn wonden. Ik heb gezegd dat ik dit graag zelf wilde doen, dit werd niet echt op prijs gesteld en moest het overlaten aan de ‘dokter’. Deze besloot droge gazen op mijn wonden te doen waarna ik dit het geweigerd, er was geen vaseline of vette gazen of iets dergelijks aanwezig. Heb de beste ‘dokter’ maar even uitgelegd dat ik het doen toch echt zelf thuis ga doen aangezien het de volgende dag anders een hel zou worden om de droge gazen eraf te halen. Uiteindelijk stemde hij er gelukkig mee in. Gelukkig hebben we de eerste twee nachten in de bewaakte lodge van de organisatie mogen slapen wat erg fijn was. hierna volgden er dagen die vooral in het teken stonden van verklaring afleggen, naar het ziekenhuis voor een medische verklaring en een of andere stempel. Ik zal jullie mijn gigantische ergernissen hieraan besparen, op zo’n moment zou je willen dat er een Nederlands politiebureau voor je neus stond met betrouwbare agenten en die niet halverwege je verklaring een huwelijksaanzoek doen omdat ze zo graag naar Nederland willen. Puntje bij paaltje hebben we nu nog steeds onze verklaringen niet en kunnen we deze waarschijnlijk maandag op komen halen als onze wonden weer geheeld zijn. Wat onze wonden hiermee te maken hebben begrijp ik ook niet maar er tegenin gaan werkt hier niet want dan krijg je niks meer voor elkaar helaas. Uiteindelijk zijn we op wat schaafwonden na dus redelijk ongedeerd gebleven, alleen wel gigantisch geschrokken.
Woensdag weer voor het eerst een ochtendje aan het werk gegaan en dat was fijn, ik kreeg van alle collega’s een dikke knuffel en iedereen zegt sorry voor wat ons is overkomen. Wat afleiding is heel fijn en een glimlach van een kleine baby maakt veel goed. Wel vind ben ik op straat nog erg achterdochtig en praat ik tegen niemand die ik niet ken. Het vertrouwen in de mensen hier moet terugkomen. Aan terugkomen naar Nederland heb ik niet gedacht, dit gun ik die klojo’s niet en Ghana heeft zoveel mooiere kanten dan dit. Het heeft alleen tijd nodig. Mijn gastgezin is ook zo lief en ook zij hebben mij goed opgevangen. Kortom: iedereen zorgt ontzettend goed voor ons en gelukkig hebben we elkaar om erover te praten. We zijn sterke meiden!
Woensdag middag zijn we even terug gegaan met z’n drieën naar het restaurant, om even iedereen te bedanken voor hoe ze ons opgevangen hebben. Goed om even terug te zijn op die plek.
Nu zit ik buiten op mijn laptopje te tikken en is mijn moeder aan het koken. Mijn broertje van 1 is nu mijn moeder gigantisch aan het irriteren en hij lacht er rustig op los. Ik probeer af en toe stukjes met hem te lopen, hij komt steeds verder. Ook verteld hij hele verhalen in zijn eigen taal, geweldig. Ik voel me hier echt thuis nu en mijn broertjes voelen als mijn broertjes. Ook mijn moeder neemt de rol van mijn eigen moeder prima over, ze kookt goed voor me en houdt rekening met mijn tere europese maagje die niet altijd bestand is tegen al het eten hier.
Arhgjarjfjffffffffffffff0239855555555555jksdgjargiujkgfjjjjjjjjjjjjjarlkttttttttafgj
Dat was mijn broertje die blijkbaar ook een stukje wilde typen.
Ik hoop dat ik de volgende keer met een heel positief verhaal over Ghana kom, want het is hier ondanks de overval echt nog steeds fantastisch.
Hele dikke kus van mij!
Wist je dat:
- Mensen hier alles durven vragen, mijn broertje: ‘zo, ik zie dat jij een laptop hebt. Als je dan in Nederland bent, heb je die dan nog nodig? Anders wil ik ‘m wel hoor.
- Op 4 oktober (dierendag in NL) hier Sallah is gevierd waarbij er koeien en geiten worden gedood en er groot feest is.
- Mijn gastmoeder gewoon een wasmachine heeft, alleen is er geen aansluiting voor…. Dus alsnog moet wassen met de hand…
- Als het hier heeft geregend is amper mijn straat uit kom vanwege de mega grote waterplassen.
- Ik nu het gevoel heb dat iedere Ghanees mij ziet als 1 bonk goud…
- er water wordt gedronken uit zakjes.
- Een taxiritje hier omgerekend ongeveer €0,25 kost.
- Deet hier totaal niet werkt tegen de muggen, maar een soort crème die je hier voor 3 cedi kan kopen super werkt. (omgerekend €0,75)
- iedereen hier kneiter hard praat aan de telefoon ookal is het 05.00. Maakt niet uit dat lianne dan nog ligt te slapen!
- mijn moeder mn broertjes soms als slaafjes gebruikt, ze laat zelfs haar telefoon pakken door ze. Ghanezen zijn dus ècht heel lui!
- ik dat stiekem overneem, heb net mn broertje op pad gestuurd om beltegoed voor me te kopen.